R:990128/0227Z @:NL3DAV.ZH.NLD.EU #:41628 [Leiderdorp] FBB7.00f $:12144_NL3DRN
R:990127/0423Z @:NL3ZMR.ZH.NLD.EU #:36926 [Zoetermeer] FBB7.00g $:12144_NL3DRN
R:990126/1750Z @:NL3LDM.ZH.NLD.EU #:31515 [L.dam] FBB7.00f $:12144_NL3DRN
R:990125/2336Z @:NL3RTD.ZH.NLD.EU #:45047 [Rotterdam-Noord] $:12144_NL3DRN
R:990126/0108Z @:NL3IPR.IPR.NLD.EU #:41330 [IPR] FBB7.00g $:12144_NL3DRN
R:990124/2154Z @:NL3DRN.NBW.NLD.EU #:12144 [Drunen] FBB7.00g $:12144_NL3DRN

From: NL1LSD@NL3DRN.NBW.NLD.EU
To  : TECHN@NLD

 Tijd: 20:30 Datum: 24-01-99  лл     лл ппп лл ппл  Home BBS: NL1LSD@NL3DRN
кЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭллЭЭЭЭЭппппплЭллЭЭЭлЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭП 
                              лппппп лппппп лппппп                            
Г                             п      п      п                                Г
                              п      п      п                                 
                              п      п      п                                 



Hardhandige spoken

Voor elk uur dat een B-2 Spirit vliegt, wordt er 119 uur aan gesleuteld. 
Circa 46 van die uren zitten in het bijhouden van de 
stealth-eigenschappen van 's werelds duurste bommenwerper. Elke vlucht 
beschadigt het radar-absorberende materiaal (RAM) waarmee de machine is 
bekleed. Het kost veel tijd om de schade te vinden en te herstellen. 
Bovendien hardt het verse RAM alleen goed uit als luchtvochtigheid en 
temperatuur binnen nauwe grenzen worden gehouden. Airconditioning in de 
hangar, anders wordt het spook ziek. Voor een vliegtuig dat 2,2 miljard 
dollar per stuk kost is een mooie garage natuurlijk niet te veel 
gevraagd. Maar kan het spook met zijn tere gestel een echte oorlog 
verdragen?
Ja zeker. Het geeft niet waar een doel is, of hoe zwaar het wordt 
verdedigd. De Spirit vliegt er op zijn gemak naartoe, gooit het tot op 
enkele meters nauwkeurig in puin en loopt zelf niet meer schade op dan 
in vredestijd. Wat de tegenstander ook doet, hij kan zelfs geen krasje 
op de lak veroorzaken. Zo machtig is stealth op het niveau van de B-2.
Tien mei 1904, slechts enkele maanden na de vlucht van de Wright Flyer. 
Twee heren zeulen met zware kisten op de Rijnbrug in Keulen. Ze richten 
de twee antennes van hun 'Telemobilscope' op een naderend vrachtschip; 
een met de ontvanger verbonden bel rinkelt krachtig. Uitvinder Christian 
Hulsmeyer en zakenman Heinrich Mannheim waren hun tijd ver vooruit, maar 
niet zover als de Amerikaanse luchtmacht ons wil laten geloven. Al in de 
tweede wereldoorlog was radar onmisbaar voor een goede luchtverdediging, 
en stealth dus het logische antwoord. Niet de Amerikanen maar de 
Duitsers bouwden het eerste stealth-gevechtsvliegtuig: de Gotha Go229 
uit 1945, net als de B-2 een romploze vleugel aangedreven door 
straalmotoren. De gladde vorm zonder uitsteeksels maakte het toestel van 
nature moeilijk zichtbaar op een radarscherm. Als huid gebruikten de 
ontwerpers twee lagen hout die geяmpregneerd waren met kunststof, 
waartussen een mengsel van houtskool en zaagsel als RAM diende. De 
totale dikte van de huid was 1,7 centimeter. Na enkele geslaagde 
proefvluchten was de order voor serieproductie net binnen, toen de vrede 
uitbrak.
Samen met andere Duitse prototypes werd de Go229 en alles wat erbij 
hoorde ingepakt en in het diepste geheim afgevoerd naar de Verenigde 
Staten. In de jaren veertig en vijftig werkten Amerikaanse 
vliegtuigbouwers de Duitse ideeыn verder uit. Vooral de machines met 
stealth-eigenschappen zagen er merkwaardig uit, en ze vlogen in een 
gebied (de Mojave-woestijn) waar ook nieuwe raketmotoren werden getest. 
Het resultaat was een stroom van geruchten over 'vliegende schotels' 
waar tot nu toe geen eind aan kwam...
In 1958 begon de Lockheed 'Skunk Works'-afdeling aan het ontwerp van de 
A-12, later bekend als de SR-71 Blackbird. De specificatie was afkomstig 
van de CIA en vroeg om een combinatie van hoge snelheid (mach 3) en 
stealth, zodat de verkenner zonder gevaar boven vijandelijk gebied zou 
kunnen werken. Dankzij RAM, RAP (radar absorbent paint, gebaseerd op 
ijzerdeeltjes in epoxy) en vooral de speciale vorm van de romp en 
motorgondels is de 'radardoorsnee' onder gunstige omstandigheden 0,014 
vierkante meter. Anders gezegd, als een vuurleidingsradar hem onder een 
voor het vliegtuig prettige hoek ziet, is de SR-71 op het beeldscherm 
even groot als een perfect weerkaatsende bol met een straal van 6,7 
centimeter.
De gemiddelde jager heeft een radardoorsnee van een vierkante meter of 
vijf, dus de Skunk Works hadden het goed gedaan. Halve maatregelen 
hebben ook weinig zin, want de afstand waarop radar een vliegtuig ziet 
verschijnen neemt af met de vierdemachtswortel van de radardoorsnee. 
Tussen 5 en 0,014 m2 zit dus een verschil in afstand van 77 procent. 
Genoeg om interessant te zijn, maar ten opzichte van de prijs die ervoor 
wordt betaald (extra gewicht, kostbaar in aanschaf en onderhoud) is het 
resultaat een tikje teleurstellend.
Toegepast op gevechtsvliegtuigen leek het middel erger dan de kwaal. 
Toch besloot de Amerikaanse luchtmacht de mogelijkheden van extreme 
stealth grondig te onderzoeken. Voor project Have Blue ging Lockheeds 
Bill Schroeder in 1975 aan de gang met een nieuw computerprogramma, 
Echo-1. Hij ontwierp een vorm die net als een geslepen edelsteen uit 
facetten bestond. Een edelsteen weerkaatst licht op een bijzondere 
manier; stealth berust voor een groot deel op de gerichte reflectie van 
radarsignalen, weg van de bron. Schroeders facetten bereikten een ideaal 
resultaat. Helaas ten koste van de vliegeigenschappen.




Zelfs 'fly-by-wire' (bestuurd via computers) was Have Blue een naar 
vliegtuig. De hoge landingssnelheid van 300 kilometer per uur moest heel 
nauwkeurig worden aangehouden, want zelfs een klein snelheidsverlies 
betekende een forse verhoging van de luchtweerstand, waardoor het 
toestel plotseling kon doorzakken. Op 4 mei 1978 naderde testpiloot Bill 
Park de landingsbaan iets te langzaam. Het toestel raakte de grond hard 
genoeg om het rechterwiel half naar binnen te slaan. Park stuiterde vol 
gas terug de lucht in, maar kreeg het onderstel niet meer in of uit. 
Zelfs een buiklanding was onmogelijk. Hij gebruikte zijn schietstoel, 
beschadigde zijn rug en moest zijn helm aan de wilgen hangen.
Senior Trend is een veel zwaardere en aыrodynamisch wat gunstiger versie 
van Have Blue. In 1982 werd het toestel in dienst genomen als de F-117A. 
Ondanks de F in het typenummer gaat het om een pure bommenwerper. Voor 
een jager zijn goede vliegeigenschappen belangrijk, en de onmisbare 
eigen radar is een te goede radarreflector. Alleen al daarom is extreme 
stealth voor een (betaalbare) jager niet weggelegd.
De serieproductie van de F-117A begon met staartnummer 785, de machine 
waarin testpiloot Robert Riedenauer een wel heel dramatische start 
maakte. Na een normale aanloop ging de neus niet omhoog, maar uit de 
flank, waarna het toestel nog even ondersteboven en achterstevoren door 
de lucht ging alvorens hard en definitief terug te keren op terra firma. 
De bijnaam Wobblin' Goblin was verdiend, en hoewel Riedenauer de crash 
overleefde, had hij net als Park zijn laatste vlucht gemaakt. De oorzaak 
bleek een verkeerd aangesloten fly-by-wire systeem. Als de computers hun 
werk goed doen is de F-117A niet moeilijk te vliegen.
Afhankelijk van de hoek waaronder hij door een radar wordt bestraald, 
ligt de radardoorsnee van de F-117A ergens tussen de 0,01 en 0,001 
vierkante meter, vergelijkbaar met die van een kleine vogel. Tijdens de 
Golfoorlog van 1991 maakten 43 F-117A's 1271 gevechtsvluchten. Ze 
gooiden meer dan 2000 ton aan lasergeleide bommen met grote 
nauwkeurigheid op de zwaarst verdedigde doelen. De Iraakse luchtafweer 
kreeg het toestel nooit te zien, geen raket of granaat kwam zelfs maar 
in de buurt. De piloot van een Iraakse Mirage F1 zag toevallig een 
F-117A in het maanlicht; bij gebrek aan radarbeeld probeerde hij zijn 
prooi te vangen met zijn landingslichten. Zonder succes.
De B-2 is een veel groter vliegtuig. Toch heeft het spook een veel 
kleinere radardoorsnee dan de F-117A. Bovendien is het vliegbereik veel 
groter, zodat een tegenstander ook weinig kans heeft om de thuisbasis 
van de bommenwerper onder vuur te nemen. Gewoonlijk zullen de Spirits
 hun werk doen vanuit de VS. Afgelopen zomer werd een vlucht van bijna 
38 uur gemaakt naar het eiland Guam (in het westen van Stille Oceaan) en 
terug. Oefeningen van 40 uur staan al op de lijst en het doel is 48 uur. 
De piloten oefenen in de simulator om een goede combinatie van voedsel 
en slaapritme te vinden. Van tijd tot tijd een wasbeurt en een verse 
overall schijnt ook te helpen.
Kortgeleden meldde Irak een radar te zullen kopen die zelfs de B-2 kan 
zien. Bestaat zoiets? Ja en nee. Stealth is beperkt tot radar met een 
tamelijk hoge frequentie (3 tot 10 GHz). Bij langere golflengtes wordt 
RAM te dik en heeft de vorm van het vliegtuig nauwelijks effect op de 
richting waarin het signaal wordt teruggekaatst. Maar om iets tegen een 
spook te ondernemen, moet de informatie van de lange-golfradar worden 
overgedragen aan jagers of raketbatterijen. En die werken noodgedwongen 
met hoogfrequente radar; anders halen ze geen nauwkeurig beeld uit hun 
kleine antennes. Voorlopig zijn de spoken onoverwinnelijk.

------------------------------------------------------------------------

Door Steven Bolt

-------------------------------------------------------------------------



                                кФФФФФФФФФФФФФП 
                                Г(c) Terror 99Г
                                С             С                             

Г  ф Mail: nl1lsd@hetnet.nl / nl1lsd@packet.cistron.nl / channelnix@usa.net  Г

РЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭД NO MORE УЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭЭй